AYDINLIĞI BEKLERKEN GALİP GELEN ERDEMDİR

İnsanların zihinlerde bıraktıkları tesir, satırlara döktükleri ifadelerin izdüşümlerindedir.

Gazetecilik hayatının ilk yazısına ''burada belki inandığım her şeyi söyleyemeyeceğim

ama inanmadığım hiçbir şeyi de söylemeyeceğim.'' cümlesiyle başlamıştır Galip Erdem.

Kaleme aldığı yazılarındaki cümlelerin, yaptığı konuşmalardaki ifadelerin yıllar sonra

birer vecize haline geleceğini ön görmüş müdür, bu sorunun yanıtını bulmak artık

imkânsızdır. Mütevazı kişiliği ile fedakârlık çizgisini Ağrı Dağı'na taşıyan bir adam, kendi

kandilinden süzülen ışığın kudretine teslim olmayacak kadar vakar, o ışığın parıltısına

kanmayacak kadar da selimdir. Gencay Dergisi'nin bu sayısında bir Galip Erdem

biyografisi yazma gayretinde değiliz. Nitekim bu satırların yazarının haddini aşması

demek olur. Galip Erdem'i anlatan birçok yazı, anma toplantısının video kaydı,

yayınlanmış bir biyografisi mevcuttur. Ötüken Neşriyat, son yıllarda baskısı tükenen Galip

Erdem kitaplarının da tekrar baskısını hazırlamış ve okuyucuya ulaştırmıştır. Onun

hakkında söyleyecek sözler, sevginin, ülkünün, insanlık onurunun dillere pelesenk olmuş

nakaratlarıdır. Bir vakıadır ki onu bilmemek, güdük kalmaktır. Noksan kalmaktır. İkmal

edilmediği takdir de öyle uzaklaşılır ki gönül verilen yolun güzergâhından, aslında o

güzergâh için bedel ödeyen çile çeken evvel zaman içindeki büyüklerin hatırası da

gocunur.

 

Bu yazımızda Galip Erdem'in bugün ebedi uykusunu yattığı Cebeci Asri Mezarlığındaki

kabir taşında yer alan sözünün üzerine konuşacağız. Hala geçerliliğini korumuş olmasının

acısını duyacağız. Türk siyasetinin sağ yelpazesinde yer almış değerler manzumesi olmuş

Milliyetçi Hareket Partisi'nin ve seçmeninin son yıllarda yaşadığı bir sorunu tek bir

cümlede özetleyen sözü şöyledir: ''Asıl noksanımız, yeterince sevmesini hâlâ

öğrenememiş olmamızdır”. Cümlenin başında ise “başka noksanlarımız da elbette vardır.''

ifadesi bulunmasa kabir taşında yer almamaktadır.

Sevgisizliğin, bir camiadaki illetin teşhisi olması, sosyal bilimler nazarında

tartışıladursun, hayatın realitesinde karşılığını çoktan bulmuş bir teşhistir. Öyledir ki,

Galip Erdem'in vefatının üstünden -12 Mart 1997 - 20 yıla yakın bir süre geçmiş olmasına

rağmen bu sözünü şuan hatırlatan hadiseler yaşanmıştır. Bu hadiseleri hatırlatmak,

sadece yazının hacmini yükseltir. Başka bir amaca hizmet etmez. Ama şu fikrimizi beyan

edelim ki, son aylarda yaşanan süreç, karşılıklı yanlış adımların atıldığı, samimiyetin

olmadığı, çare bulmak için değil çaresizliği çare haline getirmek için çıkmazların

sürüldüğü, polemiğin kişilik haklarını hedef aldığı bir süreçtir. Haklı haksız

tartışmasından uzaklaşılmış, gürültü kavgayı doğurmuş, zıtlaşma ayrılığı beraberinde

getirmiş, ötekileşme dünün dostluklarına rağmen uygulanmıştır. Bu minvalde, meselenin

45

özüne inmek şöyle dursun yarının ne olacağını kestirmek çok

güç bir hal almıştır. Bir değişim meselesi olarak başlayan

muhalif ve muktedir taraflarıyla belirlenen süreç

boyunca yaşananların tamiratının nasıl olacağı

sorusunun hala sorulamıyor olması görmezden

gelinmemelidir.

Türk milliyetçiliğinin iç tartışmalar tecrübesi yüksek bir

mertebede değildir. Milliyetçi camianın en büyük ve

yegâne temsilcisi olan Milliyetçi Hareket Partisi, öncesinde

sadece bir defa genel başkan değiştirmiş; efsanevi, kurucu

genel başkan Alparslan Türkeş'in vefatı üzerine bu değişiklik mecburi olmuştur. İç

tartışmalarda, hizipleşmenin süratle görülmesi, iç huzurun yerini çabucak elektriklenen

gergin bir atmosferin alması, şunu göstermektedir ki demokratik, istişare kültürünü

yaşatan, sorgulayan ve tartışan yapı, ana program esasının eleştirilememesi ilkesi

nedeniyle tesis olmuştur. Lider, teşkilat ve doktrin eleştirilemez prensibi asla şuna engel

olmamalıdır ki, bir gün hakikat arayışından tutun kasıtlı bir nifak hareketine değin,

eleştiri nereden gelirse gelsin murakabesi şiddet olmamalıdır. Şiddetin doğuracağı sonuç

nefretin ve düşmanlığın bir sonraki hamlesini hazırlama istediği oluşturma olur.

Peki, milliyetçiler birbirini sevmemekte midir? Burada Galip Erdem'in yıllar önce bir

toplantıda ''Türk milliyetçiliğinin sorunu Türk milliyetçileridir.'' şeklindeki tarihi çıkışını

hatırlıyoruz. Erdem, davanın dağın zirvesine çıkarılması yolculuğunu da yıllar sonra

eleştirmiş, dağın zirvesine şahsımızı çıkartıp davayı dağın eteklerinde bıraktığımızı ifade

etmiştir. Onun kandilinden süzülen sevgisizlik uyarısı, ciddidir. Sevginin beraberinde

getirdiği tolerans, uzlaşma, sağduyu, barışabilecek kadar tartışabilme, metanet,

merhamet, dış mihrakların uzattığı mızraklarına karşı kalkan olabilme gibi özetlenecek

meziyetler, sorunların tahrip edici boyutunu asgariye indirebilir. Peki, işbu üzerinde

tedavi belli iken bilinen bir hususken her şey bir yazıyla duru anlatılabilirken neden

diyoruz. Milliyetçiliği tabi bir duygu ile çelik bir ideolojinin yanında siyasetin hesaplarına

taşıma, sevgiyi de öldürme noktasına atılan ilk adım olabilir mi? Çıkarılacak onca ders ile

evveliyat arkada dururken tekrar filizlenenlerin başka bir izahı olamaz. Galip Erdem,

sağlığını önemsemezdi. Çok yaşlı addedilmeyecek bir yaşta vefat etti. Ömrü vefa etseydi

şuan Dede Korkut'u olacağı bir hareketin evlatları arasındaki çarpışmaları görecek, yeni

bir şey yok diyecekti. Hâlbuki onun yazdıklarını, bir de tatbik edebilsek; kişisel

yaklaşımları, siyasetin hesaplarını, iç iktidar mücadelesini şöyle bir kenara ayırsak,

eleştirmeyi küfretmeden, eleştiriye verilecek yanıtı sövmeden verebilsek çok mu zor,

onun aydınlığı gösterdiği erdem bizleri beklerken üstelik?

(Gencay Dergisi Ekim 2017 tarihli sayısında yayınlanmıştır.)